Bez talentu, weny, natchnienia i pomysłu nie udałoby się stworzyć najlepszych dzieł literackich. Nie udałoby się również tego zrobić, gdyby autor tworzonego dzieła nie wspomagał się filiżanką aromatycznej i mocnej kawy podczas procesu tworzenia.
Każdy z kawoszy chociaż raz w życiu w swoich rękach powinien mieć „Najsłynniejsze kafejki literackie Europy” autorstwa Noël Riley Fitch oraz „Kulinarne fascynacje pana Balzaca”Gonzague Saint-Bris.Kawa jest w nich jedną z głównych bohaterek. Pobudza siły twórcze. To pewnie dlatego Oscar Wilde, Ernest Hemingway, Adam Mickiewicz, Zygmunt Krasiński i Honoriusz Balzac nie umieli bez niej żyć.
Ten ostatni pisał o niej często, pozostawił zresztą w swej twórczości mnóstwo kulinarnych wskazówek, a nawet gotowych przepisów.
Jak kawa działała na pisarza? Pobudzała wspomnienia, myśli biegły szybko i aktywizował się cały proces twórczy. Balzac pijał kawę czarną. Ciekawe są jego spostrzeżenia dotyczące kawy z mlekiem:
„…podanie kawy z mlekiem nie jest błędem; jest to po prostu śmieszne. Jedynie dozorcy piją tę prostacka mieszankę, która zasmuca, obciąża żołądek szkodliwym nalotem i osłabia system nerwowy”. (Kulinarne fascynacje…s.99)
Nie możemy zapomnieć o stosunku do kawy przedstawionej w „Panu Tadeuszu” Adama Mickiewicza:
„Takiej kawy jak w Polszcze nie ma w żadnym kraju
W Polszcze, w domu porządnym, z dawnego zwyczaju
Jest do robienia kawy osobna niewiasta,
Nazwa się kawiarka, ta sprowadza z miasta
Lub z wicin bierze ziarna w najlepszym gatunku,
I zna tajne sposoby gotowania trunku,
Który ma czarność węgla, przejrzystość bursztynu,
Zapach moki i gęstość miodowego płynu.”
Wątek kawy przewijał się również dziełach Andrzeja Morsztyna, który w wierszu „Kawa” napisał:
„Witaj mi, witaj, wonna czaro mokki!
Kocham twa duszę, o płynny hebanie,
Aromatyczne pary twej obłoki,
Którymi buchasz w polewanym dzbanie
Kiedy kipiące twych ziarn gotowanie
Cały glob ziemski czyni mą dzierżawą;
Oto spoczęłaś w białej porcelanie,
Arabskich pustyń córo, czarna kawo!
Rzekł Wolter, mistrz picia kawy głęboki,
że masz być słodka jak dwu serc kochanie
I taka czarna jak smolne potoki,
I tak gorąca jak piekieł otchłanie.
Tak cię pijają chodzące w turbanie
Puszcz dzikie syny z fantazją jaskrawą!
O słodki, czarny, gorący szatanie,
Arabskich pustyń córo, czarna kawo!”
Zachęcamy Cię do przeczytania całego wiersza, który znajdziesz tu.
Czy znasz jeszcze inne dzieła, w których znajdują się opisy rytuałów picia kawy? Jeśli tak to daj nam znać w komentarzu.
Źródło: https://bioggraff.blogspot.com/2012/12/literackie-fascynacje-kawa.html
